Tag: Tokaj

Pożegnanie Yamayuri

Yamayuri* przyjechała do mnie 3 marca 2011 roku. To było moje pierwsze prawdziwe pianino, a jednocześnie spełnienie wieloletnich marzeń. Dzień, kiedy samochód z instrumentem podjechał na parking koło mojego bloku, był pełen ekscytacji, a wnoszenie pianina po ciasnej klatce schodowej na pierwsze piętro obserwowałem z zapartym tchem. Od tamtej chwili spędziliśmy razem ponad dwa lata, które będę bardzo ciepło wspominał. Yamayuri dokonała cudów, jeżeli chodzi o kształtowanie mnie jako pianisty. Wczoraj odjechała do Warszawy, do nowego domu (a znoszenie po tej samej klatce schodowej było jeszcze bardziej karkołomne).

W piątek wieczorem, dzień przed odjazdem, postanowiliśmy z Tysią pożegnać Yamayuri. Przygotowaliśmy grillowanego ananasa w karmelowej polewie i otworzyliśmy butelkę od Patriciusa.

Płynne złoto

Jesienna eksplozja płynnego złota w postaci wizyty winiarzy ze stowarzyszenia Tokaj Reneszánsz nas ominęła. Na szczęście nie minął rok, a Tokaj Reneszánsz znów zagościł w Polsce, prezentując w Warszawie w restauracji Borpince kilkadziesiąt win z tego fenomenalnego regionu. Tym razem taka gratka nie mogła nam umknąć koło nosa. Przemknąwszy przez deszczową Warszawę od dworca szybkim truchtem, pojawiliśmy się w komplecie. Udało nam się uczestniczyć zarówno w seminarium prowadzonym przez Wojtka Bońkowskiego, a skoncentrowanym na winach aszú, jak i w przekrojowej degustacji, gdzie mieliśmy przyjemność zapoznać się z pozostałymi winami z oferty tokajskich winiarzy.

Tym razem obaj — i ja, i Krzysiek — Warszawę odwiedziliśmy ze swoimi lepszymi połówkami, stanowiąc turbodoładowane Winne Przygody. Krzysiek wraz z Kają, dla której nie istnieje pojęcie wina zbyt słodkiego, skupili się stricte na przyjemnościach degustacyjnych. Ja, z niedomagającym powonieniem, miałem ograniczone pole manewru. Tysia natomiast pełniła honory z nadzwyczajną skrupulatnością, zapełniając kolejne kartki notesu notatkami degustacyjnymi, łyk po łyku, stolik po stoliku, butelka po butelce. Notka zatem prezentuje degustacyjny punkt widzenia Tysi właśnie, choć ja się z nim — a jakże! — absolutnie zgadzam, w wymiarze, na jakim moje własne zmysły pozwalały mi się płynnym złotem cieszyć.

Czytaj więcej

Polak, Węgier, dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki, i kieliszka…

…chciałoby się rzec, pijąc Tokaji Szamorodni, czyli „samorodzące się” wino prosto z Węgier.

Do tej pory nie miałem do czynienia z Tokajem – wiedziałem jedynie, z opowieści Rodziców, że Tokaj, obok bułgarskiej Sophii, był jednym z nielicznych stosunkowo powszechnie dostępnych trunków (o ile można użyć takiego sformułowania) w czasach słusznie minionych. Postanowiłem się więc na własnej skórze (podniebieniu?) przekonać, co kryje w sobie Tokaj.

Długo szukałem przyzwoitego przedstawiciela tych win. Dość powszechne są tanie odmiany, w cenie 14-17 zł za litr, jednak mam pewne obawy co do tej klasy win – z pewnością w swoim czasie również poddam je „degustacji”, jednak w warunkach bardziej bojowych (czyt. imprezowych). Wielka więc była moja radość, gdy w Almie znalazłem ostatnią butelkę wyżej wspomnianego Tokaji Szamorodni, rocznik 2004.

Szamorodni powstał z dwóch szczepów – Furmint (bardziej znany) i Harslevelu (tak, to nie błąd fleksyjny). Jest to wino białe, słodkie, w związku z czym siłą rzeczy musiało ono zostać poddane konfrontacji z moimi ukochanymi Loupiacami i Sauternes. Już pierwszy kieliszek pozwolił odkryć to wino w całej swej rozciągłości. Z jednej strony, wyraźnie wyczuwalny aromat miodu – z drugiej – mocny, nieistniejący w winach z Bordeaux akcent kwiatowy. Obok cudownej słodyczy odnalazłem w tym winie lekką, naznaczoną owocami kwasowość. Mówiąc krótko – bogactwo smaku i zapachu zamknięta w oryginalnej (charakterystycznej dla tokajów) butelce 0,5 l. Polecam! Ocena: 89/100, 35 zł, Alma w Manufakturze lub rocznik 2002 za 30 zł w Selgrosie.

Wineshopping, czyli Krzysiek na zakupach – Wine Club (C.H. Guliwer)

Jakiś czas temu przy okazji cotygodniowych zakupów w Carrefourze (w C.H. Guliwer przy ul. Kolumny) odkryłem nieduży sklep Wine Club, zlokalizowany w pasażu handlowym tuż przy wspomnianym hipermarkecie. Z pewnością jest to jeden z tych sklepów, w których mimo stosunkowo niedużej oferty można upolować ciekawe okazje.

Na pierwszy rzut oka nie sposób nie zauważyć przyzwoitej oferty tokajów i porto. Jak na tego typu sklep jest to miłe zaskoczenie; jeśli więc zdecyduję się w najbliższym czasie skosztować któregoś z tych win, z pewnością tam zawitam. Z win nieco bardziej „klasycznych”, można odnaleźć kilka ciekawych win z apelacji Pauillac, Saint Estephe (Andron Blanquet Cru Bourgeois 2000 za 84 zł), czy Gigondas z Rodanu (Paillere et Pied Gu za 64 zł – rocznika nie pamiętam, mea culpa). Jak zawsze, zerkam także na wina słodkie – pod tym względem jest nieźle – są Sauternes’y, jak również tańsze odpowiedniki (widziałem kilkuletniego Monbazillaca za ok. 60 zł).

Pozostałe kraje nie są reprezentowane tak licznie. Można za to skorzystać z całkiem rozbudowanej oferty nalewek.

Reasumując: sklep niezły, acz bez rewelacji.